Det at man må vidre i live når man har møsta nån man e ufatteli gla i e ikkje bestadi like lett. Det e ei vekka sia far døde å bare to døgn sia han va gravlagt, det e alt for tili at live skal gå videre. Eg vill ikkje at det skal gå videre uten han førdeom eg veit at det må. Det går meir å meir opp før meg no at han e borte. Å tønger å tønger blir det å tenke på han. Kansje får eg alle dissan følelsan eg sku hadd den siste vekka no sia eg har sjøvve dem bort å prøvd å være stærk. Kansje så folk på meg å tenkte at eg ikkje brydde meg om at han e borte, men det jør eg i allerhøgaste grad.
Han Far va den mest spesielle pærson i heile mett liv.
Han vil bestandi være i hjærte mett å eg vill bestandi se tellbake på alle de fine stundan.
Han e ikkje borte han går vidre med åss jønna livan vårres.
Han leve åsså videre i oss.
Savne han nåkka sykt.
Va så ufatteli gla i han.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar