Det e så vanskeli å se nån man e så gla i være syk

Idag for mamma tbake tell tromsø før å være lamme han far på sykehuse. Ganske tongt å se nån som man e så gla i bli en anna pærson. Han far har bestandi vært gla i å være på fjelle å det va nokk han som lærte meg å sættepris på naturn vi har rundt oss. Betsandi kvekk å tulla å spøka, men no va det som å få et hardt slag i tryne da eg sku besøke han på sykehuse. Har jo besøkt han dær før men da va han oppegåanes tell en vess grad.. Men no lå han bare i sænga med surstoff å såvidt løfta på øyelokkan då vi kom. Ikkje tulle han å ikkje kan man føre en samtale med han. Han e en sta kar å kjæm t å kjæmpe tell den siste slutt. Lægan jør alt dem kan før å je han meir tid lamme åss, men det e jo begrensa kor længe man kan holde en gammel kropp i live :/ Å det va et enda større slag i tryne då eg fikk vette at vest hjærte hannes sku stoppe så blir dem ikkje å jænnopplive han, har aldri tænkt på at han e gammel å at han kan dø fra åss.
Ingating arti å tenke det. Alle rundt meg sei at eg e jo forberett så kansje det ikkje blir så tongt når han førlate denna værdn. INGEN kan væll bli forberett på det! Greit nokk vi kan forberede oss at han fer fra åss, men kordan skal man kunne forberede seg på sorgen å savne som kjæm ætter det? Det e rætt å slætt umuli i mine øya. På en måte så føle eg at han har forlatt åss allereia sia eg ikkje kjenne ijænn den pærsom som ligg i sykehus senga, men samtidi vill eg ikkje tru på det. Det e så sinnsykt vanskeli dettan her. Einaste ækte bestefarn eg har hadd, einaste som har brydd seg om meg å mine søsken. Eg kan ikkje møste han no,det går bare ikkje. Veit ikkje kordan eg skal takle å møste fleire no. Når eg skal trøste meg sjøl så bruke eg å sei t meg sjøl at han har levd et langt å godt liv ,å det har han jo åg. Men sku ønske han kunne bli som før.
At han kunne bli som før å ta åss med på have å feske eller i skogen å plokke bær eller gå opp tell et vann å feske middag. Å som eg sku ønske eg kunne skru tia tellbake no! Å få oppleve den bestefarn eg har så goe minna om å glømme han syke som ligg på sykehuse omså bare for ei lita stund.
Han leve enda men tåran præsse på ganske ofte. E livredd før å møste han.
E så ufatteli gla i han :) Han e heltn min :)