Det e no en måne sia vi satt rundt senga tell han Far å tok farvell. Tia har gådd fort,syns det ikkje e lenger sia en igår at han døde. Å eg huske dagen før,natta å dagan fram tell begravelsen som om vi nettopp har vært ijønna dem. Han va en utruli bra mann. Eg kan ikkje sei anna enn at eg savne han utruli mykkje å har vell ikkje sjønt helt enda at han ikkje e med oss lenger på den måten vi va vandt tell.
Va å vill bestandi være ufatteli gla i han..
Å eg irritere meg enda for at eg ikkje har reagert så på at han e borte..
Kansje e eg bidd hærda iløpe av sommarn.. Men kordan kan man bli herda på å møste nån man e gla i? Nei dettan livets gang skjønne eg overhode ikkje...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar